Tata Nano: Aπέτυχε, αν και κόστιζε μόνο περίπου 2.000 ευρώ

Η Tata παρουσίασε το 2008 στην έκθεση αυτοκινήτου του Νέου Δελχί ένα μοντέλο, που φιλοδοξούσε να κάνει τη μεγάλη ανατροπή ως το φθηνότερο αυτοκίνητο στον κόσμο.

Το Νano λανσαρίστηκε τελικά το 2009 στην αγορά με τιμή εκκίνησης περίπου 2.000 ευρώ, η οποία ήταν αρκετά προσιτή για τη μεσαία τάξη της Ινδίας, ώστε να περάσει από τις μοτοσικλέτες στα αυτοκίνητα. Με αυτά τα χρήματα αγόραζε ο πελάτης ένα τετραθέσιο μίνι μήκους 3,10 μ. με δικύλινδρο κινητήρα βενζίνης 38 ίππων ή πετρελαίου με 28 ίππους. Και στις δύο περιπτώσεις βρίσκονταν τα μοτέρ τοποθετημένα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και είχαν 628 κ.εκ. χωρητικότητα.

Το ινδικό μίνι ξεκινούσε από 2.000 ευρώ.

Η αρχική τιμή λανσαρίσματος των περίπου 2.000 ευρώ ίσχυσε για τα πρώτα 100.000 αυτοκίνητα, τα οποία μάλιστα κατακυρώθηκαν στους ενδιαφερόμενους αγοραστές με κλήρωση. Από τα μέσα του 2012 ανέβηκαν οι τιμές του ινδικού μίνι, το οποίο κόστιζε ανάλογα με την περιφέρεια γύρω στα 2.160 ευρώ συν περίπου άλλα 500 ευρώ φόρους.

Η Τata περιόρισε το κόστος παραγωγής του οχήματος προσφέροντας έναν εξαιρετικά λιτό εξοπλισμό, που δεν περιελάμβανε για παράδειγμα υδραυλικό τιμόνι, κλιματισμό, ηχοσύστημα, ηλεκτρικά παράθυρα, αυτόματο σασμάν, κλπ., ενώ ο χώρος αποσκευών άνοιγε στις βασικές εκδόσεις μόνο από μέσα ρίχνοντας τα πίσω καθίσματα, καθώς η πόρτα του πορτ-μπαγκάζ κόστιζε έξτρα. Πολύ σημαντικότερη ήταν όμως η έλλειψη ακόμη και αυτονόητων στοιχείων ασφαλείας, όπως ο δεξιός εξωτερικός καθρέφτης, οι αερόσακοι και το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος των τροχών, ABS, κάτι που έμελλε να αποδειχθεί αργότερα «θανατηφόρο» για την εμπορική πορεία του Tata Nano.

Ο εξοπλισμός του κόκπιτ ήταν σπαρτιάτικος.

Τα πράγματα ξεκίνησαν για το Nano έτσι και αλλιώς από την αρχή στραβά, αφού δεν έπιασε ποτέ ούτε κατά προσέγγιση τον στόχο του ενός εκατομμυρίου πωλήσεων τον χρόνο λόγω μειωμένης ζήτησης, αλλά και μεγάλων προβλημάτων στην παραγωγή του. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το εργοστάσιο στο Σάναντ υποτίθεται ότι είχε δυνατότητα παραγωγής 24.000 οχημάτων τον μήνα, στην πραγματικότητα όμως οι ετήσιες πωλήσεις περιορίστηκαν τον πρώτο χρόνο γύρω στις 70.000. Το 2009 παρουσίασε η Tata στο Σαλόνι της Γενεύης μία αναβαθμισμένη εκδοχή του Nano για την Ευρώπη, όμως το εγχείρημα δεν υλοποιήθηκε ποτέ, ενώ το 2012 ήταν η καλύτερη εμπορική χρονιά για το ινδικό μίνι με 76.747 ταξινομήσεις. Από εκεί και μετά άρχισε να παίρνει το φθηνότερο αυτοκίνητο στον κόσμο η κάτω βόλτα, με αποτέλεσμα να κυμαίνεται η μηνιαία παραγωγή του μεταξύ 100 και 1.000 μονάδων, για να πέσουν το καλοκαίρι του 2018 οριστικά οι τίτλοι τέλους.

To λιτό σαλόνι του Tata Nano

Ένας από τους λόγους αποτυχίας του Nano ήταν σίγουρα ο σχεδιασμός του και ο φτωχός εξοπλισμός του, όμως η σημαντικότερη αιτία ήταν τα εξαιρετικά χαμηλά στάνταρ ασφαλείας του. Είναι ενδεικτικό, ότι στα Crash Test του οργανισμού οδικής ασφάλειας Global NCAP μηδενίστηκε και δεν έλαβε ούτε ένα αστέρι λόγω της αδύναμης δομής του αμαξώματός του. Ο Global NCAP υπογράμμισε μάλιστα, ότι ακόμη και αν είχε το αυτοκίνητο της δοκιμής αερόσακους, θα παρέμενε ιδιαίτερα υψηλός ο κίνδυνος σοβαρού τραυματισμού στις συγκρούσεις. Το video με τις σοκαριστικές λήψεις, που παραθέτουμε επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

{https://www.youtube.com/watch?v=CMjfu23RaAI}

Το παράδειγμα του Tata Nano είναι πολύ διδακτικό και δεν αφορά μόνο την αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς επιβεβαιώνει ότι το προσιτό προϊόν είναι ελκυστικό για τον υποψήφιο αγοραστή μόνον όταν δεν είναι φτηνιάρικο. Ο πελάτης ψάχνει για μοντέλα value for money, που προσφέρουν υπεραξία σε λογικές τιμές και όχι για οχήματα όπως το Tato Nano με χαμηλές προδιαγραφές και ανύπαρκτα στάνταρ ασφαλείας. Οι περιπτώσεις της Skoda και της Dacia επιβεβαιώνουν περίτρανα αυτόν τον κανόνα.